De term smart grid wordt gebruikt voor toekomstige technologieën om het elektriciteitsnet met toenemende onvoorspelbaarheid van het elektriciteitsaanbod om te laten gaan. Door decentrale opwekking, bijvoorbeeld door de toepassing van wind- en zonne-energie, waarvan het aanbod moeilijk voorspelbaar is, is het voor de netbeheerders steeds lastiger om vraag en aanbod op het net in balans te houden. Dit zal in de toekomst nog moeilijker worden als steeds meer consumenten zelf stroom aan het net gaan leveren door bijvoorbeeld zonnecellen op hun dak te plaatsen of door het gebruik van micro-warmtekrachtkoppelingen. Dit betekent dat netbeheerders, producenten en consumenten steeds sneller zullen moeten anticiperen op fluctuaties in het aanbod.
Oplossingen
Onder smart grid vallen twee soorten oplossingen:
Aanbod reguleren – Wanneer het aanbod op de ene plek toeneemt zal het op een andere plek moeten afnemen. M.a.w. wanneer boven een bepaalde woonwijk opeens de zon gaat schijnen dan zal ergens anders een gasturbine uitgeschakeld moeten worden. Om te kunnen anticiperen zal snelle communicatie (realtime) tussen netbeheerders, elektriciteitscentrales en consument moeten plaatsvinden. Dit kan door bij de consumenten thuis slimme meters te plaatsen. Het nadeel is wel dat het duur, zo niet onmogelijk is om elektriciteitscentrales in zeer korte tijd meer of minder vermogen te laten leveren. Kolencentrales zijn zelfs niet eens in staat om snel te anticiperen.
Vraag reguleren – Wanneer het aanbod fluctueert kan dit worden opgevangen door de vraag op dezelfde manier te fluctueren. Dit kan door de prijs voor de consument aan te passen aan het aanbod. In een toekomstig huishouden zou de slimme meterkast, wanneer deze merkt dat de prijs gedaald is, een seintje aan de elektrische auto kunnen geven dat deze kan gaan opladen. Als dit op grote schaal gebeurt, blijven vraag en aanbod in balans ondanks dat het aanbod fluctueert.